Արամ Պաչյան. «Մեքենայով, որ իմ կառքն է, եւ Ես, որ դեռ Մենք ենք, իջնում եմ Աբովյան փողոցով, կառքը կայանում Նկարիչների տան դիմաց: Կավե սափորների, կախազարդերի, հուշանվերների միջով առաջանում եմ, դուրս գալիս «Դալան» սրճարանի բակ ու նստում այն նույն սեղանի մոտ, որ իմ ու Հասմիկի սեղանն էր: Եվ Մենք գիտեինք, որ այդ սեղանը Մեր երկիրն էր, եւ Մենք առանց շաքարավազի սուրճ խմելով ու խորը շնչելով՝ երազում էինք Մեր երկրի մասին, որ Մեր փնտրված գիրքն էր: Ու հիմա Ես, որ դեռ Մենք ենք, բացում եմ Ռուբեն Ֆիլյանի «Քո երկրի դեսպանը» վեպը, նստում եմ Նրա, այսինքն՝ Մեր կառքն ու ճանապարհ ընկնում Մեր միակ, Վերջին երկրով»: