* * *
Վան Գոգն ազատվեց իր ականջից,
որովհետև այն իրեն պետք չէր.
նա արդեն լսե՛լ էր Հանճարը:
Ալ-Մա’արրին իրականում տեսնում էր այնքան,
որ այլևս
աչքերն այնքան էլ կարևոր չէին:
Չարենցը գերեզման չունեցավ,
քանզի
նա դեռ չի՛ էլ մեռել:
Ես մարդկանց ձախո՛վ եմ բարևում,
որովհետև
աջով արդեն բարևե՛լ եմ Աստծուն…
* * *
Կյանքն ապրում է ինձ իմ բոլոր
մանրամասներով,
իսկ ես պտտվում եմ նրա շուրջը,
ինչպես գույնը` օտար վրձնի:
Կտավներս ծակ են,
ինչպես ճապոնական մետաղադրամ,
որի միջով միշտ դեպի դուրս` հերթով
ինձնից փրկվում են բոլոր սերերս`
հեռացող զրնգոցներով
իմ հրաշալիորեն կորստյան մասին…
Ու ծափահարություններս ավելի´
ծանր են կշռում ինձնից:
Ուստի ես հավաքել եմ դրանք
ափիս մեջ`
որպես ճմրթված թղթադրամներ,
և պահում եմ
վերջին` մահվան համար`
կարկատելու նրա դիմակները,
որոնք կծակվեն մի օր,
ինչպես կտավներն իմ,
ու ես դուրս կզրնգամ հավետ,
ու կյանքը կշարունակի ապրել ինձ`
իմ բոլոր մանրամասներով…
* * *
Ես հիմա
հատ-հատ պոկում եմ լռության թարթիչները
ու կարկատում աղոթքս,
որ պատռվել է երանգներից բառի...
Հիմա երանգն ավելին է, քան ձայնը...
Ու ես արդեն
ոտաբոբիկ եմ մտնում Հույսի եկեղեցին,
որ քայլերս բախտիս
ձայներ չնկարեն:
Շշուկներից քանի՜ ոտնահետք է ճաքել...
Իսկ իմ ոտնահետքը
իմ աղոթքն է սիրուս,
որ երբեք չի՛ ավարտվում,
որովհետև չի՛ գունավորվում բառով...
Իսկ հիմա
գլխավոր գույնը այն է,
որ սերը զգացմունքի բանաստեղծությունն է...
Որ մուսաները կին չե՛ն դառնում...
* * *
Բանաստեղծությո´ւն,
կուրծքդ թաքցրո´ւ
ուղղահայաց
և բութանկյուն լեշերից,-
հոտը օդակաթիլային հիվանդություն է…
* * *
Ես քեզ հիշում եմ,-
և գամերն ավելի´ խորն են զբոսնում,-
անունիդ միջով…
Ես քեզ հիշում եմ,-
և վարդի փոխարեն նրա ստվերն է աճում,-
մարգերում Կույսի համաստեղության…
Ես քեզ հիշում եմ,-
և սուզվում է շախմատիս Տապանը,-
Էշը Տապանում էր…
Չէ՞ որ սիրում ես ինձ:
Ուրեմն` հիշի´ր…
Գրաֆիտի
Իջեցնել ջերմաչափը
հրեշտակի թևի տակից`
ուղիղ կիտրոնի մեջ:
Ի´նքդ մաշվել
վերին ճնշման սանդղակն
ի վար`
դեղնակարմիր երախտիքի…
Անկատարյալ մեղքի շեղբով`
աղոթքներից դուրս սփրթնած
անեղանակ խազե՜ր քաշել
ապակուց ներս…
Սնդիկն առնել ափերիդ մեջ,
շնչել բույրը անվերջնական պատվիրանի,
լեզվով պեղել սիրո աղը…
Ու ջրերի վրա գլորել սնդիկը`
որպես
արամեական վարդի փշով ձկան աչք…
Տասնմեկերորդ պատվիրան
Երբ Սերը բաց ես թողել ձեռքիցդ,
ծափահարի´ր
հոգուդ «տկարությանը»:
Եվ ի ներումն Լույսի, որ թռավ
թարթիչներիցդ,-
ծափահարի´ր` ափդ այտիդ,
որից պոկեցիր բույրերի սրինգը:
Սրի´նգն ապտակիր…
Մի ձեռքը նույնպես ծափ է տալիս:
Լոբաչևսկու երկրաչափություն
(հատվող զուգահեռներ)
Քրիստո՞սն է որդի,
թե՞ Որդին է քրիստոս…
Ո´չ մեկը, ո´չ մյուսը…
Քանզի Մա´յրն էր միածին`
չնայած երկու արգանդափող
ուներ…
* * *
Վտանգավոր է երանգի ձայնը:
Գույնի աչք թարթելը
բանաստեղծություն է,
որից
ենթադրի´ր Աստծո «որպեսզի»-ն`
… փրկվե´ս…
* * *
Բառերիդ համար խեցիներ չունե՞ս:
Մի րոպե սպասի´ր,
ձեռքս տանում եմ` աչքերս հանեմ…
* * *
Մաշկային շնչարգելությանս
պահերին
սպիտակ թղթի մաշկից եմ
օգտվում:
Փայտը չգրված բանաստեղծություններ է
հիշում իմ մասին:
Քեզ մոռանալիս փնտրում եմ ծառդ…
* * *
Սարդը տավիղ է նվագում
սեփական սարդոստայնի վրա:
Մանուկը տավիղ է նվագում
մոր կուսաթաղանթի վրա:
Աշակերտը տավիղ է նվագում
ընթրիքի սփռոցի վրա Ուսուցչի:
Ձկները տավիղ են նվագում
ծով նետած ուռկանի վրա ձնորսի:
Վրձինը տավիղ է նվագում
թմբկաթաղանթի վրա Վան Գոգի:
Ստվերը տավիղ է նվագում
անվան հիշողության վրա:
Որդը տավիղ է նվագում
երազիս որդան կարմիրի վրա:
Տավիղը ե´ս եմ,
ո՞վ է ինձ նվագում…
Զվարթնոց
Խոյակ առ խոյակ
ժամանակների ուսերը մաշող
քարե շուրջպար`
ինչպես քոչարին
անթաշկինակ օրիորդների…
Խաչքարերը թաշկինակներն են նրանց…
- Hits: 8546