Հինգշաբթի էր, որ արծաթազօծ սև կափարիչով փոքրիկ սուրճի տարրան դարձավ իմը: Այդ փոքրիկ սուրճի տարան այժմ իմ ձեռքերում է: Ընդամենը մի տարա է, տարրա, որի վրա հատուկ ձևով A տառն է գրված. ասես գործարանային մակնիշ կամ այդ տարրային հատուկ մի նշան:

Բայց դա կարևոր չէ. կարևորն այն է, որ երբ սիրտս դառնանում է, կարող եմ փնտրել սուրճի տարրան, բացել նրա սև կափարիչը, այն պահել քթիս առաջ, աչքերս փակել ու շնչել: Այդ ժամանակ նրա հոտն է գալիս, լցվում ռունգերս, այնտեղից դուրս ելնում՝ հասնելով ուղեղիս բջիջներին, և տեսնում եմ նրան՝ կանգնած իմ առաջ: Երբ ծիծաղում էր, երբ հայտնվում էր գիրկս և անգամ երբ մտածում էր, մշտապես այդպես էր բուրում:

Մի օր, երբ սուրճի տարան կես էր եղել, առանց նրա իմացության, նույնից գնեցի նրան, իսկ այդ տարրան վերցրի ինձ:

Մի քանի օրից ավել չմնաց: Ինքն էր ասում՝ երբ հեռանում էր մեզնից, ես յոթամյա աղջնակ էի, որ նոր-նոր «հայրիկը ջուր տվեց»-ն էի սովորում: Չգիտեի՝ ինչու է գնում, միայն լսում էի՝ ասում էր բաներ, որ ինձ տարօրինակ էին թվում: Անցան տարիներ, և վերադարձավ միայն այն ժամանակ, երբ համալսարանն ավարտել էի. այժմ՝ այսքան տարի անց, կրկնում էի նրա ասածները: Ուզում էի գնալ հեռու մի տեղ, ուր ոչ ոք ինձ չճանաչի, և ինքս ինձ բացահայտեմ: Բայց նա ուզում էր վերադառնալ ու մնալ մի տեղ, ուր այս ողջ տարիների ընթացքում ապրել եմ առանց իրեն: Ասում էր՝ ուզում է վերադառնալ, բայց չասաց՝ արդյոք պիտի սպասեմ, թե՝ չէ:

Երբ ասացի՝ ես էլ եմ ուզում գնալ, լռեց: Չնայած երբեմն քթի տակ մրթմրթում էի՝ «մի՛ գնա», բայց դեռ չէի խոստովանել, որ սիրում եմ նրա ներկայությունը, նրա լինելը լի է հաճելի բույրերով, որից կախում ունեի: Միայն ասացի «մի՛ գնա»:

Գիտեի պատասխանը. պատասխանն այն նույնն էր, ինչ մշտապես կրկնում էր. «չի լինի»:

Երբ տեսավ ինձ, հավատը չէր գալիս, որ այդ փոքր աղջնակն այդքան մեծացած կլինի: Նախորդ գիշերվանից անհանգիստ էի: Երազումս եկել էր: Բայց դեմքն աղոտ էր, ու ես միայն մոտեցող ուրվագիծն էի տեսնում: Լավ հիշում եմ նրան տեսնելու օրը: Այն սրճագույն աչքերով ու երկար թարթիչներով կանգնած էր դռան մոտ: Հագին մուգ կանաչ շապիկ էր: Այն շապիկներից, որ երեք կոճակ ունեն: Ջինսե կապույտ տաբատ էր հագել: Մոտեցա նրան: Հավատս չէր գալիս, որ այդքան հեռվից լսում եմ նրա սրտխփոցը: Սրտխփոցը դեռ ականջներումս է: Նման էր իմ սրտխփոցին՝ արագ ու շտապ: Երկուսիս ձայնն էլ դողում էր. չգիտեի՝ ինչ է պետք անել: Հետո բացեց ձեռքերը, ու ես հայտնվեցի նրա գրկում: Հենց այնտեղ էր, որ ուղեղումս զգացի նրա բույրի խաղաղ թրթիռը, աչքերս փակեցի՝ նրան ավելի խոր շնչելով:

Ամենասկզբից գիտեի՝ գնալու է, գիտեի, որ ճամփորդ է և ընդամենը մի քանի օր է մնալու: Աշխարհի բոլոր ճամփորդներն ասես մենակ են և մշտապես մենություն են սիրում: Նրա հոտն ուղեղիս բջիջներում պահպանելով էի ցանկանում հուշը հավերժ պահել: Այդ հոտը հիշողությանս մեջ գեղեցիկ պահեր է ծնունդ տալիս: Պահեր, որ միայն նրա հետ եմ ապրել: Ինչպես այն օրը, երբ անձրևում էր, և երկնքի գոռում-գոչյունի ներքո մենք մութ ու անլույս սենյակի առաստաղի տակ էինք՝ մի տան, որ ոչ մեկինս չէր: Սենյակ էր մութ: Մահճակալի մի անկյունում գցված ծածկոցին նայելիս կտեսնեիր՝ սենյակի մեջտեղում աթոռ է դրված, պատուհանը վարագույր չունի, մահճակալի մոտի սեղանիկին դրված սանր, հակաքրտինքային աերոզոլ, դեղահաբ, իսկ հայելին իր մեջ արտացոլում էր այդ ամենը՝ այդ ողջ պատկերները՝ ինչպես նաև ես ու նա՝ կողք կողքի: Ինչի՞ց էինք խոսում: Ոչնչից: Երկուսս էլ լռել էինք: Լռությունը նա ինձ սովորեցրեց: Լռությունը լի է լսելիությամբ, արտասովոր ձայներով, որ չէի լսել երբեք: Լռությունը լի է բույրով, սուրճի տարրայի կամ հենց նրան բնորոշ բույրով: Թերևս հենց այդ օրը հասկացա՝ նրան շատ եմ սիրում, թերևս հենց այդ րոպեին զգացի՝ ինչ վատ է, որ գնում է: Ուզում էի լռել ու չխոսել նրա գնալուց, բայց ամեն անցնող օրվա հետ սուրճի տարրան դատարկվում էր, ժամսլաքներն ավելի արագ էին պտտվում, և ես ավելի շատ էի զգում նրա գնալու վայրկյանները:

Ճիշտ նրա գրկի չափ էի: Երբ բաց էր անում ձեռքերը, և տեղավորվում էի այնտեղ, գլուխս հենվում էր ուսին, իսկ մազերիս նրա տաք շունչն էի զգում: Ինքս ինձ ասացի՝ իրո՞ք ես այս գրկի ու բազուկների համար եմ ստեղծվել: Նրա պատասխանը երբեք չհասկացա: Գուցե չէի պատկանում նրա գրկին: Եթե պատկանեի, էլ ինչ պատճառ կար, որ այսքան հանկարծակի գնա և միայն բույրը դրոշմի ուղեղիս բջիջներում:

Ասում էր՝ գալիս է ինձ մոտ: Աշխարհի որ ծայրում էր լինեմ, գիտեմ՝ գուցե մի օր գա, կամ գուցե երբեք էլ չգա, բայց վերջիվերջո նա մի հյուր է: Ճամփորդը մշտապես հյուր է, անգամ երբ աշխարհի մյուս ծայրից է գալիս, մնում է կողքս, ուղեղիս բջիջներում բույրն է կենդանանում, և վերջում գնում է: Ասես գնալը մշտապես նրան է պատկանում, իսկ մնալն ու սուրճի տարրայի բուրելը՝ ինձ:

Բայց այս մի քանի օրը ողջ ուշադրությունն ինձ էր ուղղված, ջանում էր իր կարեցածի չափով տեսնել ինձ: Չէի ուզում խոսել նրա գնալուց, քանի որ այդ պահին նրա կողքին էի: Բայց երբ արցունքներս էին հոսում, գիտեր՝ տխրում եմ իր գնալու համար, այդժման սիրտս ուզում է գլուխս թաքցնել նրա կրծքում, առնել նրա բույրը, բույր, որ անգամ մնաս բարովից հետո լցվում էր ողջ էությունս, և պիտի ժամերով քայլեի, որ այն հօդս ցնդեր: Ուղեղիս բջիջները նրա բույրն առնելով անունն էին շշնջում, և մթնոլորտը լցվում էր նրա պատկերով, ծարավ մաշկս նրա գիրկն էր տենչում, բայց նա կողքս չէր:

Նրա գալն ու գնալը նման էր մի դիպվածի, գուցե անգամ՝ մի քաղցր երազի: Հիշում եմ՝ նստած էինք սենյակում: Ուզում էի հյուսել գզգզված մազերս: Վեր կացա՝ բացելով զուգարանի դուռը: Կանգնեցի լվացարանի վերևի փոքրիկ հայելու դիմաց: Չգիտեր՝ հայելու միջից կարող եմ իրեն տեսնել: Ծխում էր՝ աչքերը հեռուստացույցին, որ ոչ մի ձայն չուներ և իրար հետևից պատկերներ էր ցուցադրում: Մազերս էի հյուսում, հայելու միջից նայում նրան և գիտեի՝ այդ տեսարանն էլ չի կրկնվի: Իմ դիմացի հայելու մեջ՝ նրա լինելու տեսարանը:

Վերջին անգամ երբ տեսանք իրար, ասաց. «Շատ շուտ եմ վերադառնալու»:

Համաձայնեցի ու չցանկացա մտածել վերջի մասին: Գուցե հանուն այն բանի համաձայնեցի, որ նրա կողքին լինելն ինձ համար լի է խաղաղությամբ, սուրճի տարայի բույրով, բույր, որ ինձ տանում է այս աշխարհից, և ես սիրում եմ այն:

Ուզում էի օդանավակայանում նրա կողքին լինել: Չեղավ: Չկարողացավ: Ես էլ չգնացի: Հեռախոսի սպիտակ ընկալիչի մեծ ու փոքր անցքերը միակ միջոցն էին, որ իմ ձայնը հացրին նրան, իմ ձայնը՝ այն ճամփորդին, որ, ուր էլ լինի, մի օր գնալու է: Նա էլ լսեց իմ ձայնը, ձայնը մեկի, ով նորեն հանդիպելու հույսով մնաս բարով է ասում: Աչքերս փակեցի և տեսա նրա ինքնաթիռ նստելը, պատկերացրի այդ երկաթե թռչնի երկինք բարձրանալը: Երկաթե հսկա թռչուն, որ իր սրտում իմ ճամփորդին էր տեղ տվել:

Մի քանի օր է՝ ճամփորդս գնացել է, իսկ նրանից միայն այս սուրճի տարրան է մնացել, և բույրը, որ առանց իր գիտենալու, ինձ մոտն է տանում: Նրա փոխարեն հիմա իմ ձեռքերում միայն այս սուրճի տարրան է: 

Պարսկերենից թարգմանեց Արեգ Բագրատյանը

Այլ պատմվածքներ հեղինակից՝ 

Փաքսիմա Մոջավեզի. Զարդասեղանի գաղտնիքը
Փաքսիմա Մոջավեզի. Քառասունութ աստիճան