Բորիս Պոպլավսկի «Ինքաբերական բանաստեղծություններ» շարքից (մաս 3)

«Ոչ ոք ոչ մի տեղ չի գնում․․․»

Ոչ ոք ոչ մի տեղ չի գնում
Բոլորը մնում են իրենց աստղերում
Բոլորը սլանում են առ վիհերը
Բոլորը մոռանում են միմյանց  մասին
Օ՜ ինչ դաժան է տարածությունը
Օ՜ ինչ հեռու է մինչ Համաստեղության
Լուսաջերմ Ճառագայթները
Այդ ի՞նչ տեսարան է՝
Աստղադժոխքի նկարներն են
Այդպես է պետք
Այդպես է ծնվում կարեկցանքը

Никто никуда не уходит
Все остаются на своих звездах
Все уносятся в пропасти
Все забывают друг о друге
О как жестоко пространство
О как далёко до теплых
Светлых лучей Плеяды –
Что это за зрелище?
Это картины звездного ада
Так надо
Так рождается жалость

«Սուրբ ուրվականների եւ դիցանուշների թագավորը …»

Սուրբ ուրվականների եւ դիցանուշների թագավորը
Արևի տակ քնած է Օրփեոսը
Իսկ ապակե ժամանակը հոսում է արտացոլվելով
Եվ ամեն ինչ լռում է

Царь святых привидений и фей
Спит на солнце снежный Орфей
А стеклянное время течет отражаясь
И всё молчит

«Ժամանակն այրվում է․․․»

Ժամանակն այրվում է
Երջանկությունը լռում է
Այդ ամենը եղել է, եղել
Ինչպե՞ս կարելի է ապրել։
Դու մոռացել ես
Ինչի մասին կարելի  է վշտանալ

Время горит
Счастье молчит
Всё было, было
Как можно жить?
Ты позабыла
О чем тужить

«Արև, արթնացիր լույսից…»

Արև, արթնացիր լույսից
Ամառ, արթնացիր երջանկությունից
Քանդակ, շրջվիր
Վերադարձիր հին ցավին
Խենթ անհուն քամի
Սոսկալի կարճ խենթ ժանտախտային
Երկրային ճիչ անկոչ ցավի
Քանզի եթե անգամ հարություն առնի
Կտրված գլխով զինվորը
Միևնույն է, առհավետ վիհում
Կհնչի տարածվելով
Խորթ ժանտախտային խենթ ճիչը
Եվ սև մատի պես
Կխվրի լույսի սիրտը

Солнце, очнись от света
Лето, очнись от счастья
Статуя, отвернись
Вернись к старинной боли
Необъятный ветер безумный
Страшный краткий безумный чумный
Крик земной непрощенной боли
Потому что даже если воскреснет
Солдат с оторванной головой
Всё же навеки, навеки в бездне
Будет звучать разрастаясь
Чуждый чумный безумный крик
И – как черный палец –
Вонзаться в сердце света

Արձանը գիրք է ընթերցում, քնում է մանուկը

Արձանը գիրք է ընթերցում, քնում է մանուկը
Սոխակը սիրուց տոչորվում է ճահճի գլխավերևում
Աղբյուրները չեն քնում իրենց բներում
Արտացոլում են աստղերը, պտտեցնում գնդերը
Ձյուն է տեղում, մերկացած ծառերը
Երկաթի պես հուշիկ թակում են
Գորշ օր, ինչ-որ լույս է երկնքում՝
Ո՞վ է այնտեղ քայլում վիհում ուշ ժամին։
Ցուրտ, հանգիստ է, մեզ չեն ճանաչում
Մենք ծվարած ենք ցրտերում եւ մթնշաղում
Լոկ պատուհաններին լապտերները հաշվում են
Կեսին չհասած՝ մահացան
Մթնշաղում լույսը մեր ձեռքերն է համբուրում

Статуя читает книгу, спит младенец
Соловей вздыхает над болотом
Родники не спят в своих берлогах
Отражают звезды, вертят сферы
Снег идет, раздетые деревья
Как железо медленно стучат
Серый день, какой-то свет на небе –
Кто там ходит в бездне в поздний час?
Холодно, спокойно, нас не знают
Мы укрыты в холодах и в сумерках
Лишь в окнах фонари считают
Не дошли до половины, умерли
В сумерках нам свет целует руки

«Անձկությունը կիտրոնածառի․․․»

Անձկությունը կիտրոնածառի
Հասնում էր ծխին հրաբխի
Ուր ննջում էին ֆումարոլի մոտ
Ուխտավորներն այլ աշխարհների
Աշխարհը բարձր էր, խաղաղ
Միտված գալիքին
Դեռ անարժան
Ազատությանը

Тоска лимонного дерева
Уходила к дыму вулкана
Где уснули у фумаролы
Пилигримы иных миров
Мир был высок, спокоен
Устремлен в грядущее время
Еще не достоин
Свободы

«Օդապարիկի աղմուկ․․․»

Օդապարիկի աղմուկ
Աշնանային խոտերի գվվոց
Գնացք ամբարտակի մոտ
Զանգ հեռվում
Հուշիկ, հեռակա
Ձայները թռչում-հասնում են
Ո՞վ ես դու, օտարերկրացի։
Քնի՛ր, լռի՛ր

Шум аэростата
Звон осенних трав
Поезд у плотины
Колокол вдали
Тихо, отдаленно
Звуки долетают
Кто ты, иностранец?
Спи, молчи

 Թարգմանությունը՝ Գրիգոր Ֆերեշեթյանի

Բորիս Պոպլավսկի «Ինքաբերական բանաստեղծություններ» շարքից (մաս 1)

Բորիս Պոպլավսկի «Ինքաբերական բանաստեղծություններ» շարքից (մաս 2)