Ինձ երբեք ոչ ոք չի գրկել կամ մխիթարել, երբ լացել եմ, ինչքան էլ այդ պահին դա ավելորդ լիներ… Պատմում են, որ ժամանակ առ ժամանակ ես երկար լաց էի լինում ու հեկեկալս վերջացնելուց հետո դիմում ընտանինքիս անդամներին` ինչու ոչ մեկդ չեք հարցնում` թե ինչի համար եմ լալիս: Սակայն Ես այսօր խաղաղ սրտով եմ մոտենում եսասիրությանն ու անտարբերությանը. ժամանակի ընթացքում մարդը հոգնում է իր զգացածներից`դրանց հանդեպ դառնալով բութ, որից հետո միայն փողոցում հանդիպածներն են, որ քեզ նկատել են տալիս, որ դու տխուր ես կամ որ, օրինակ, լալիս ես… թեկուզ հենց այնպես…