Սերգեյ Պագին․ Բանաստեղծություններ
* * *
Հորս հոգնած ձեռքերից
դանդաղ ծորում է խոնջանքը:
Ծխի և խնձորի բույր
աղջամուղջային ջերմության մեջ
շաբաթվա…
* * *
Ես այնքա˜ն եմ հոգնել պատերազմից`
տղամարդկանց ու տղամարդկանց,
կանանց ու կանանց,
կնոջ ու տղամարդու միջև:
Եվ հիմա
երազում եմ ուղղակի ծառ լինել`
կանաչ բլուրին աճող:
* * *
Երազումս լռություն է անսահման,
ինչպես դաշտում աշնանային
վայրի որսից հետո…
Եվ չկա որևէ ճանապարհ`
հիշողության պես երկար,
և ոչ էլ որևէ հանգամանք
մահվան հետ հաշտեցնող:
Ու արթնանում եմ ես կրկին
մարդկանց հանդեպ
անսահման խղճահարությամբ լցված:
* * *
Խաղողի բերքահավաքն ավարտված է:
Ուշ է արդեն:
Ցուրտ է:
* * *
Հիմա
ես կերակրում եմ վախս
տաքացած պատերի ջերմությամբ,
հոգոցներով ծերացած իմ հոր:
* * *
Ծնողական սերը
ճերմակ, մաքուր սրբիչ է,
որի մեջ մայրս փաթաթել է
մի պատառ ընտանեկան լույս`
իմ ճանապարհի համար`
առանց նրանց:
* * *
Որտե՞ղ ես դու,
աղվեսիկ իմ երջանկության:
Ո՞ր անտառում քեզ փնտրեմ,
ի՞նչ գինով քեզ հրապուրեմ,
ի՞նչ մեղեդով:
* * *
Արևոտ օր
ու քամի…
Քամուց տարուբերվող սավաններ`
փոքրիկ առագաստներ առօրեականության:
* * *
Էլ ոչինչ չեմ գուշակում…
Սուրճի մրուրը
մաքրեց-տարավ ծորակն առավոտվա,
մոմը սևացավ,
ջուրը նեխեց:
Խաղողը քնքշության
կտցեցին աղավնիները:
Եկավ ռահվիրա-քամին
ու շշնջաց ինձ.
-Արի իմ ետևից.
երբ այլևս ոչինչ չկա կորցնելու,
բոլոր երկրային ճամփաների վրա
գտնում ես Աստծուն:
****
Սրտումս`
հեռավոր մի անկյունում նրա,
ինձ համար տուն կկառուցեմ`
ոչ շատ մեծ,
հյուղակի պես:
Ու մոմ կվառեմ,
կբորբոքեմ կրակն օջախում.
սիրածս բանաստեղծությունը կկարդամ:
Նոյեմբերին
1.
Պառավները կավե վառարաններն են վառում:
Շուրջը նստոտել, կրակին ենք պարզել
մեր ափերը սառած:
«Էհ,
ձյան հոտ է գալիս»,-
ասում են պառավները:
2.
Աշուն:
Ագռավների գետեր:
Դատարկ բլուրների զառանցանք:
Այս գիշեր երազումս
հողմաղացների թափոր տեսա:
3.
Ննջում են կնճռաձույլ մարդիկ
փայտե տնակներում:
Ապրված է օրը:
Հանգած խարույկի վրա
առաջին ձյունն է իջնում:
* * *
Ժամանակը`
այդ ահռելի,
այդ արագահոս,
մի օր կանգ առավ,
նայեց աչքերիս մեջ,
դիմագծերս ընդունեց հանկարծ,
ընդօրինակեց քայլվածքս
ու դանդաղորեն հեռացավ`
այլևս հանդարտացած,
այլևս մահկանացու…
* * *
«Ցուրտ է, Կերտիս, արար աշխարհում, ցուրտ է…»
Շեքսպիր
Ցուրտ է, Կերտիս, ցուրտ է…
Շները, կուչ գալով, քնել են խարույկների
դեռ տաք մոխիրների վրա:
Մենք ժամանակն ենք`
մեր սրտերում թաքցրած
դողի զանգակը:
Ռուսերենից թարգմանեց Ռուզաննա Ոսկանյանը
Շարքը տպագրվել է «Տառեր քարերին» հայ և ռուս պոեզիայի երկլեզու ժողովածուում:
- Hits: 12112