Ինչպե՞ս կարդալ Արենդթին` հասկանալու արծարծվող հարցերի խորությունը: Ի՞նչպես է նա ձեւավորում իր օրակարգը եւ փորձում այդ օրակարգի հետ գործ ունենալ:

Հոդվածում կարևորվում են Երուխանի նորավեպերի ժանրային, կառուցվածքային առանձնահատկությունները, կերպարների հոգեբանական բնութագրերը՝ որպես ժամանակաշրջանի նկարագրություն: Հոգեվերլուծական և գրապատմական մեթոդների միջոցով քննվում են նորավեպերի գրական առնչությունները, լեզվական առանձնահատկությունները, տեքստային կառուցվածքը և կերպարային նկարագրությունները:

Գևորգ Բարդակչյան. «19-րդ դարի ֆրանսիացի և անգլիացի ճանապարհորդները արժեքավոր ծառայություն մատուցեցին հայկական մշակույթին` եկեղեցիների իրենց մանրամասն նկարագրություններով հայկական ճարտարապետության վրա սևեռելով եվրոպացի գիտնականների ուշադրությունը»:

Վեպում քրոնոտոպի դրսևորումները հստակ ու հարթ գծով չեն ընթանում, ինչն էլ պայմանավորված է վեպի ժանրային, կոմպոզիցիոն և սյուժետային առանձնահատկություններով:

Մարի Ռաֆյան․ «Քննելով մոգական ռեալիզմին բնորոշ հատկանիշները՝ պարզ է դառնում, որ Պետրոսյանի վեպը կրում է այդ ուղղության հատկանիշները»:

Աստղիկ Սարիբեկյան. «Քելմանի կարծիքով` պատմողը, գրողը վիրահատում է իրականությունը` ձգտելով ուղղել իր պատկերացմամբ արդեն գոյություն ունեցող իրականությունը և ստեղծում է երկրորդը` իր սեփականը»:

Լիանա Մեհրաբյան. «Լևոն Խեչոյանի «Հողի դողը» պատմվածքում կարելի է գտնել բազում երաժշտական հնարանքներ, ինչպես նաև նկատել կառուցվածքային ընդհանրություններ սոնատային ձևի, մասնավորապես՝ Լյուդվիգ վան Բեթհովենի ութերորդ՝ «Պաթետիկ» սոնատի հետ»։

Ռուզաննա Առաքելյան. «Հ­րաչ­յա Ղափ­լան­յան ռե­ժի­սո­րը բեմ է բե­րում միայն այն, ին­չը խիստ անհ­րա­ժեշտ է, կի­րա­ռե­լի ու նպա­տա­կա­յին: Ն­րա նա­խա­սի­րութ­յուն­նե­րը շրջա­նակ­վում են կա­ռու­ցո­ղա­կան դե­կոր­նե­րով, զուսպ կա­հա­վոր­ված բե­մով, դե­րա­սա­նախմ­բի ու կո­րի­ֆեյ դե­րա­սա­նի հա­մա­հունչ խա­ղով»: