Ռուզաննա Ոսկանյան․ Լղոզված ներկայությունը քո

***

...ես մնացի այդ սենյակում,

իսկ մարմինս գնաց,

ես մնացի ճմռթված սավանների ու բարձերի,

անհամարձակ շնչված բառերի արանքում,

ես մնացի

քեզնից դատարկ սենյակում...

...մինչև վերջ պարտված հերթական գարուններից,

անունդ վանկատող հերթական աշուններից,

ամենակուլ հերթական սև խոռոչներից հետո...

...հերթականը դանդա՜ղ ճյուղավորվում է ներսումս,

անշտա՜պ վարակում է կենդանի բջիջներս բոլոր,

կատվի պոչի պես քսմսվելով`

հետապնդում է ինձ...

..․վախենում եմ հերթականը լինելուց,

հերթի մեջտեղում ձանձրանալուց.

գոնե վերջինը լինեմ հերթում...

...լուսնոտ մարմինս սողում է օրից օր,

իսկ ես այնտեղ եմ,

սպասում եմ,

դուռը բացիր...

***

ես հիշեցի`

նախորդ կյանքում

մեկն ինձ

սիրով

քեզ պես

էր

անվանում

ու թղթե մարմինս

լղոզվում էր

մերկ պատերի

ու թափանցիկ

հայացքի

արանքում`

նրա ու քո,

նրա ու քո

ես հիշեցի`

նախորդ կյանքում

նրանք բոլորը

սյան պես

բոյով

ու սառն էին,

ճանապարհի երկայնքով

ձգված անհաղորդ

ափդ անփույթ

սահում էր

քարտեզ֊մարմնիս վրայով.

ոչ մի ջրվեժ

կամ տուն

անծանոթ չի

քեզ

բոլոր բաժանումները

ես հիշեցի նախորդ,

բայց ոչ մեկը,

լսո՞ւմ ես,

ոչ մեկը

այսքան անվերջ

չէր

***

- Շնորհակալ եմ,- ասացի

հեռանալիս,

ու լղոզվեց պատասխանդ

փակածս դռանը թողած

ճանկռտոցներիս։

Ես կին եմ, որի տղամարդն

աշխատում է օրնիբուն,

որի տղամարդը գիտի

գրքերում հորինված

ռոմանտիկ հանդիպումների,

գրկախառնությունների մասին,

բայց ամաչում է դրանք կյանքի կոչելուց

կամ ծիծաղում դրանց վրա թաքուն։

Ես կին եմ, որի երեխաները

ինչ֊որ բան են կորցնում շարունակ,

ինչ֊որ բան են փնտրում շարունակ,

թակում բոլոր փակ դռները, պատերը,

հարցնում ծառի, ամպերի, ... ստվերիս մասին,

ու ես չունեմ... ոչնչի պատասխանը։

Ես կին եմ, որի համար

գլխապտույտն ու սրտխփոցը

սիրածի ներկայությունը մատնող

բառեր չեն այլևս,

այլ բժշկի եզրակացություն

թղթի վրա։

Ես կին էի,

որ մինչև վերջ

համառորեն

չընդունեց իր կին լինելը,

աղջնակ խաղաց

ծերացող մարմնի մեջ,

երկու պոչ կապած`

սեթևեթեց

ինքն իր ստվերի հետ

ու լղոզվեց

մոտեցող մեքենայի ապակուն։

- Շնորհակալ եմ,- խոնարհվեցի

հեռանալիս,

ու վարագույրը

կողպվեց վրաս։