Սեգ Կիրակոսյան. «Նյութապաշտական գաղափարախոսության պայմաններում ձևավորված և 60-ականների կեսերին իր կինոկարիերան սկսած կինոռեժիսոր Արտավազդ Փելեշյանի փիլիսոփայությունը կառուցված է անտեսանելիի, հոգևորի, զգայականի վրա: Նրա կինոարվեստն ապացույցն է այն բանի, որ ուզածդ նյութի հետ կարելի է այնպես աշխատել, որ այն բոլորովին փոխվի` հաղթահարելով իր իսկ որոշակիությունը` այդ կերպ դուրս գալով կաղապարներից ու գաղափարական պարտադրանքներից»:

Ռուզաննա Առաքելյան. «Հետսովետական շրջանը հայկական իրականություն բերեց մարդկային նոր ըմբռնումներ ու մեկ այլ սոցիալական իրավիճակ: Ազատության ու ինքնուրույնության գիտակցումը հային դուրս բերեց կաղապարներից: Ներկան քննվեց անհատի դիրքերից, արվեստը տվեց դրա գեղարվեստական ձևակերպումը: Դրամատուրգիան` թատրոնի գլխավոր բաղադրիչներից մեկը, փորձեց ետ չմնալ այսպիսի իրականության վերարտադրումից. բերեց հերոս, ով միայնակ է, փորձում է քննել ինքն իրեն, խորհրդածում է, հանդիպում է իր «ես»-ի հետ, խարխափում անորոշության մեջ»:

Արթուր Ավանեսով. ««Աշունը Կիսո լեռներում» շարքն առաջին դեպքը չէ, երբ հայ կոմպոզիտորը դիմում է ճապոնական պոեզիայի թարգմանություններին, թեպետ հենց Վահրամ Բաբայանն էր Հայաստանում առաջիններից մեկը (եթե ոչ հենց ամենաառաջինը), ով անդրադարձավ ճապոնական պոեզիայի գեղեցկությանը` նկատի ունենալով 1979-ին գրված նրա մեկ այլ` «Աշնան երգեր» շարքը»:

Գոհար Նավասարդյան. «Ի՞նչ ասոցիացիաներ են առաջացնում ցուցահանդեսները մեր օրերում, ինչո՞ւ են անցկացվում դրանք, ի՞նչ են տալիս հանրությանը, ունի՞ արդյոք հանրությունը դրանց կարիքը (խոսքը, իհարկե, գրագետ կամ ասելիք ունեցող ցուցահանդեսների մասին չէ. դրանց կարիքը հասարակությունը միշտ ունի): Հարցեր, որոնք առաջնային են մեր օրերում և պահանջում են խորքային պատասխաններ ու վերանայումներ»:

Սիրանուշ Նազլուխանյան. «Մենքի» լույս տեսած հինգ համարներում հանդես եկան երիտասարդ գրողները իրենց քննադատական հոդվածներով, կարծիքներով ու իրենց գեղարվեստական ստեղծագործություններով: Գրողներ, որոնք գտնվում էին գրական տարբեր հարթությունների վրա, որոնք տարբեր էին իրենց քաղաքական կողմնորոշումներով, հայացքներով ու ըմբռնումներով, միավորվեցին մեկ ընդհանուր նպատակի ու գաղափարի շուրջ»:

Նախնական համեմատության ենթարկելով Ք. Կարա-Մուրզայի և Մ. Եկմալյանի «Պատարագները»՝ կարող ենք տեսնել բազմաձայնման սկզբունքների որոշ տարբերություններ: Կարա-Մուրզայի «Պատարագում» ձայները չունեն ինքնուրույն մեղեդիական գծեր, այլ դիտվում են ուղղահայաց` ակորդի մաս կազմելով:

Սեյրան Գրիգորյան. «Դարձյալ ժամանակի թելադրանքով չարենցյան էպիգրամների ամենից «վտանգավոր» մասը հանրությանը հայտնի դարձավ 1980-ական թթ. վերջին և 90-ական թվականներին: Գրաքննության մեղմացմամբ պայմանավորված այդ գործողության գլխավոր իրագործողը վերստին Դ. Գասպարյանն էր: Զարմանալի է, սակայն, որ սովորաբար ձեռքն ընկած ամեն ինչ որպես նորահայտ ու անտիպ հրապարակելով՝ նա ասպարեզ չի բերել իրապես անտիպ, անհայտ մի շարք էպիգրամներ»:

Ուսումնասիրությունը կատարվել է «Գրքի հարթակ» նախագծի շրջանակներում