Հասմիկ Եղիազարյան. «Այս երիտասարդ մտավորականներն իրենց համարում էին նեոավանգարդիստներ կամ էքսպերիմենտալիստներ: Սրանք երիտասարդներ էին, որոնք արդեն իրենց որոշակի տեղն ունեին երկրի մշակութային կյանքում»:

Լուսինե Վարդանյան.«Պետք է ասել, որ առաջին աչքի զարնողը Արմեն Մարտիրոսյանի բանաստեղծություններում նրա գիտակցված ներփակվածությունն է, ինչ-որ սահմանափակ տարածության որոնումը»:

Արմեն Շախկյան. «Հենց 60-ականներին կինոյում նշմարվեց ցեղասպանությանն անդրադառնալու միտում, որը մինչև օրս էլ չի դադարում»:

Արթուր Վարդիկյան. «Ընդհուպ մինչև 20-րդ դարի երկրորդ կեսը թվում էր, թե «ընտանիք» հասկացությունը կասկածի ենթակա չէ և հավերժ կմնա անփոփոխ արժեք: Սակայն 20-րդ դարն ու հատկապես մեր ժամանակներն ապացուցեցին, որ ոչինչ հավերժ չէ, և ամեն ինչ այսպես թե այնպես ենթակա է ստեղծագործական ուսումնասիրման, այդ թվում և ընտանիքը»:

Ծովինար Մովսիսյան. « Յուրի Հարությունյանի ստեղծագործական կյանքը 70-ական թվականներից սկսած կարելի բնորոշել որպես անմնացորդ նվիրում մի ժանրի, որը ճակատագրի բերումով դարձավ իրենը: Իրոք, ահռելի աշխատանք է արվել այս ասպարեզում, ավելի քան 70 լիամետրաժ, վավերագրական, և մուլտիպլիկացիոն ֆիլմերի երաժշտության հեղինակն այսօր էլ մնում է հայ կինոերաժշտության մեծավաստակ նվիրյալներից մեկը»:

Լիանա Եղիազարյան.«60-ականների սերունդը գիտակցում էր գրականությունը բազմազան ու բազմաձև դարձնելու անհրաժեշտությունը՝ չժխտելով ավանդական ու եվրոպական գրականության արժեքների դերը»:

Գոհարիկ Աքելյան. «Էպիկականության կորուստը պետք է դիտարկել ոչ իբրև Զեյթունցյանի մենաշնորհ կամ գրական գյուտ, այլ ժամանակի մտայնության ճիշտ ընկալում և կիրառում, իսկ այս զեկուցման վերնագրային ձևակերպումը՝ անդրադարձ վերոնշյալ իրողության մասնավոր կատարմանը, իրացման տեխնիկայի ձևաբովանդակային կողմին»:

Դիանա Համբարձումյան.« Հրանտ Մաթևոսյանը տեսակ է, որի անունը «մեսրոպական» կարող ենք դնել, որ շատ տարբեր է իր իսկ ստեղծած «մեսրոպիզմից»...»:

Ռուզաննա Ոսկանյան. «Էքզիստենցիալիզմի դրսևորումները տարբեր շրջանների, մասնավորապես` 20-րդ դարից ցայսօր ստեղծված արվեստում փնտրելը կասկածի տեղիք չի տալիս: Լինելով գոյության փիլիսոփայություն, փիլիսոփայական և գեղարվեստական ուղղություն՝ էքզիստենցիալիզմը միևնույն ժամանակ ավելին է վերը թվարկածներից. այն հոգեվիճակ է, աշխարհը իռացիոնալ ընկալելու բանաձև, որ անմիջականորեն անցումային տրամադրությունների հետ է կապված»:

Տաթև Հովհաննիսյան. «60-70-ականների արձակի (նաև պոեզիայի) զարգացման պրոցեսը երևան էր հանում նոր, չկրկնված երևույթներ և միտումներ, իսկ գրական հասարակությունը անմիջապես արձագանքում էր այդ նորությանը»: