Տղամարդը ձկներին էր նայում: Ապակուց այն կողմ ձկները խաղաղ էին ու հանգիստ: Ապակու մյուս կողմում լճակի սալաքարերից նրանց համար ակվարիում էին կառուցել. մեծ էր, պատերը երկար ձգվում էին՝ կիսամութ դառնալով: Տղամարդու առջևի պատն ապակուց էր: Անձավանման մութ միջանցքի երկու կողմի պատերն ակվարիումներ էին՝ զանազան ու գույնզգույն ձկների ցուցահանդես: Ամեն ակվարիում վերևից մի լույս էր լուսավորում: Լույս չէր երևում, բայց նրա շողքից ակվարիումը լուսավորվում էր: Եվ տղամարդը նստել, սառն ու լռելյայն նայում էր լուսավորությանը՝ ձկներին:
Ձկներն ապակուց այն կողմ խաղաղ էին ու հանգիստ: Ասես օդում լինեին՝ առանց թևերը շարժելու: Եթե երբեմն մի պղպջակ վեր չբարձրանար, տարածության հեղուկ լինելը չէր զգացվի: Պղպջակը, նրանց դանդաղկոտ ու հանդարտ թևաբախությունը: Տղամարդն իր դիմաց՝ խորքում, տեսավ երկու ձկների, որ միասին էին:
Երկու ձկները միասին էին: Գլուխներն իրար էին կպած, իսկ պոչերն անջատ էին, հեռու: Հանկարծ շարժվեցին, վեր բարձրացան, ճանապարհի կեսին պտտվեցին և կրկին ներքև սուզվեցին, նորից մնացին իրար կպած: Թվում էր՝ ուզում էին համբուրել իրար, սակայն կրկին անջատվեցին միմյանցից, ոլորվեցին, գնացին-եկան:
Տղամարդը նստեց: Մտածեց, որ երբեք այդ տեսակ միասնություն չի տեսել: Ամեն ձուկ իր համար է լողում, իր հասարակ պտույտներն ու անցումներն ունի: Ուրիշ ակվարիումներում, ակվարիումներից դուրս աշխարհում՝ անտառում, փողոցներում, տեսել էր ձկներ, թռչուններ ու մարդիկ, երկնքում պտտվող, սավառնող աստղեր էր տեսել, բայց երբեք ոչ այսչափ ներդաշնակ: Աշնանը տերևները միասին չէին թափվում, նոռուզի խոտերը սափորների մեջ միասին չէին աճում[1], և աստղերի առկայծումն այսչափ միասնական չէր: Իսկ անձրև՞ը… գուցե անձրևը: Գուցե անձրևի կաթիլները միասին են հորդացել, կամ գուցե գոլորշին ծովից մի շնչով է վեր ելել: Բայց ինքը չի տեսել, երբեք չի տեսել:
Երկու ձկները գուցե այնքան էին միասին եղել, որ նմանվել էին, կամ գուցե միանման լինելով էին սրտակից: Ներդաշնակ պտույտը սրտակից լինելուց էր, կամ էլ սրտակից լինելն էր ներդաշնակ պտույտից: Գուցե միմյանց նմանակն էին. տեսնես ձուկն ունի՞ նմանակ:
Տղամարդը ոչ մի մեղեդի չէր լսում, սակայն ցանկացավ մտածել, որ ձուկն ինչ-որ երգ ունի, կամ էլ լսող ականջ, որն ընկալում է միասնության մեղեդին: Բայց մյուս ձկների դեպքում ինչո՞ւ այսպես չէ:
Երկու ձկները ծանոթ էին միմյանց: Երկու ձկներն անձուկ ակվարիումի կյանքը զարդարել էին իրենց ներդաշնակ պարով:
Բայց ինչպե՞ս են դեռ շարունակելու պարել: Այստեղից մինչև ո՞ւր են պարելու:
Մի տարեց կին, երեխայի ձեռքը բռնած, եկավ ակվարիումի մոտ կանգնեց՝ հայտնվելով տղամարդու տեսադաշտում: Կինը ձկներին էր մատնացույց անում երեխային: Տղամարդը վեր կացավ, դեպի ակվարիումը գնաց: Գեղեցիկ էին ձկները, նրանց շարժը՝ փափուկ ու ազատ, ակվարիումը լուսավոր էր, ամեն ինչի մեջ մի խաղաղ հանգստություն կար: Կինը ձկներին էր մատնացույց անում երեխային. հետո ուզեց երեխային բարձրացնել, որ ավելի լավ տեսնի. ուժը չպատեց: Տղամարդը երեխայի թևատակից բռնեց, նրան վեր բարձրացրեց:
- Շնորհակալությո՛ւն, պարոն,- ասաց տարեց կինը:
Կարճ ժամանակ անց տղամարդը երեխային ասաց.
- Տե՛ս՝ էն երկու ձկները միասին ինչ սիրուն են:
Երկու ձկները, կուրծք կրծքի տված, իրենց թևիկներն էին մեղմ ալիքում: Ակվարիումի խորքի լույսը նման էր վաղ առավոտյան երազի, սալաքարերը՝ պղպջակի՝ ջինջ, անապական, խաղաղ ու թեթև: Երկու ձկները միևնույն պահի իրարից հեռացան, որ միասին իրար մոտենան ու սահեն: Տղամարդը երեխային ասաց.
- Տե՛ս՝ էն երկու ձկները միասին ինչ սիրուն են:
- Ո՞ր երկուսը,- կարճ ժամանակ անց հարցրեց երեխան:
- Ա՜յ էն երկուսը: Է՜ն երկուսի հետ եմ: Նայիր էն երկուսին,- ասաց տղամարդն ու մատը միջնորմին դրեց: Ապակու վրա մեկն ասեղով կամ մեխով հիշատակ էր թողել:
Երեխան քիչ հետո ասաց.
- Երկու հատ չկա:
- Էն է, ա՜յ էն, էն, երկու հատ են:
- Այ, հենց դա: Երկու հատ չի: Մեկը նկար է՝ մյուս կողմի ապակու մեջ ընկած:
Տղամարդը քիչ անց իջեցրեց երեխային: Հետո գնաց՝ նայելու մյուս ակվարիումները:
Պարսկերենից թարգմանեց Արեգ Բագրատյանը
[1] Իրանցիների նոռուզի սեղանի անբաժանելի մասը աճեցրած ցորենն է:
- Hits: 3977