ԼՈՒՍՆՈՏ ԲԱՌԵՐ

բանաստեղծություններ

Երևան

ՀԳՄ հրատարակչություն

2005թ.

ԾՈՎԱԳՈՒՅՆ ՄԻ ԱՐԵՎ ԱՅՆ ՄԱՅՐԱՄՈՒՏԻՆ

Գույներ էր ստեղծում խոսուն կապույտից
մի փոքրիկ աղջիկ` նայելով միայն
շագանակագույն աչքերով մեկին…
Համառոտագրիր երկինքն ինձ համար,
խնդրում եմ, այսօր, երբ արշալույսի 
վարդայտ հետքը դեռ չի դարձել ստվեր
օրվա վերնագրում` կրկնված այդքան ու մի քիչ դաժան…
Համառոտագրիր երկինքն ինձ համար,
երբ կոպերի տակ լուսնոտ մի երազ
արևացայտ է փնտրում արցունքոտ…
քո այդ խելագար, թրջված ափերով
երկինքն ինձ համար համառոտագրիր…
…խնդրում եմ, այսօր, երբ այդքան տխուր
Երգը լուսանցիկ օրորոցի մեջ
իմ վաղվա օրվա ճիչն է նորածին,
որ պիտի ծնվի ու դառնա երկինք…
…անմեղությունը փողկապն է օրվա
ու ժապավենը թիթեռնիկների…
Խնդրում եմ, այսօր… համառոտագրիր
Երկինքն ինձ համար…
…վաղը չեմ լինի…


*
Երկնքից պոկված ստվերները վարդայտ
լուսաբացներ հորինում սիրո…
Ու ես սիրում էի…

Ալիքների թաց վարսերը կապույտ
սահում են հանկարծ ինչ-որ թափանցիկ
փրփուր մատների անզգույշ արանքից,
ու փիրուզագույն ջրի թելերից
կախված սեթևեթ, գունավոր քամին
շշնջում է նուրբ աղջկա մասին,
որ մայրամուտին խատուտիկներից արև նկարեց
փոքրիկ խեցու մեջ, որն այդ երեկո, չգիտես ինչու, 
բուրում էր ծանոթ օծանելիքի խորամանկ բույրով,
որ թաքնվել էր ալիքների մեջ…

…ու ես սիրում էի…
…ու երկնագույն էր ծովի մեղեդին…
…ու թաց կապույտ էր լուսացայտը մերկ,
որ մոռացվել էր օրվա չընթերցված նամակի նման…
…իսկ ես սիրում էի…


*
Ճերմակ լռության սփոփանքի մեջ
արշալույսներ է հագնում մի երկինք,
որ մթության մեջ դեգերում էր և
ծրարվում հանկարծ նամակի նման,
որի տողերին քնել էր մի սեր,
սեր, որ ծնվել էր անձրևից առաջ
ու մի քիչ ննջել անձրևից հետո…

Անձրևից առաջ գունատ փողոցով մի տարօրինակ տղա էր վազել
ու շշնջացել ծաղկավաճառին` մտքում գոռալով.
- Ինձ անձրև է պետք…
խնդրում եմ, տվեք մի փունջ թարմ անձրև…
Ծաղկավաճառը տվել էր նրան մի փունջ քմծիծաղ`
արհամարհանքի ժապավեններով:

…անձրևից առաջ, անձրևից հետո…

Ծաղկավաճառը ծնվել էր երեկ` անձրևից հետո,
երբ ինչ-որ կաթիլ հասկացել էր, որ
ուզում է շնչել մի քիչ թրջված օդ,
խոսել այդ մի քիչ թրջված բառերով,
որ կաթիլի պես տարիներ առաջ
արցունք էր դարձել ծանոթ տողի մեջ`
համբուրելով թաց շուրթերը բառի…

Անձրևից առաջ կաթիլի պես նուրբ մի ծաղկավաճառ
նամակ ստացավ` ջնջված անունով…
…ու ամեն անգամ անձրևից առաջ
մի տարօրինակ տղա էր գալիս ու խնդրում անձրև…
…և դանդաղ հալվող աղմուկի միջից 
վերջալույսների փողկապ էր կապում մի երիտասարդ` 
Երկինք անունով,
որը քիչ առաջ հայելու դիմաց
շշնջացել էր ծանոթ մեկի պես.
- Գիտես ինչ, փոքրիկ, երբ դու ծնվեցիր, անձրև էր գալիս… 


ԿԻՍԱՏ ԳՈՒՅՆԵՐԻՑ

Ծորում է կամաց լուսացայտը մերկ
շուրթերից նռան` հրաչյա ու տաք,
իսկ կեռմանների ջրապտույտում
հորիզոններն են արթնանում քնից…
Դեռատի մութը լուսնոտի նման
խարխափում է դեռ մատնահետքերում,
որ նարնջագույն կեղծամն է օրվա`
օրվա շփոթվող շշուկների մեջ…
Լուսնամակույկի ափերում կիսատ
Ջրաշուշան է փնտրում մի ամպիկ,
որ մոլորվել է աստղաբույլերի
անկեղծ խոսքերի կեղծ ժապավենում.
արևափոշուց մի պտղունց լուսին
սահում է ինչպես երազի պես տաք
կարոտը` ներկած կիսատ գույներով…
հորիզոնները վազում են իմ մեջ
ու արցունքի պես կախվում աչքերից…
Հալված ստվերներից հոգնել եմ արդեն,
որ յուրաքանչյուր այգաբացի հետ
աղոթքի նման ծորում են կամաց
շուրթերից նռան`
հրաչյա ու տաք…


ԶԱՐՄԱՑԱԾ ՓՈՂԿԱՊՈՎ ԺԱՄԱՆԱԿԸ

Կախում եմ դատարկ շրջանակը անավարտ օրվա պատից
ու վերջին վրձնահարվածը իջեցնում
մանկական վերնաշապիկների օրորվող լռությանը…

երկնքի ներկապնակից կաթկթող գույները
շուրթերից պոկված մատնահետքերի նման
մի վերջին անգամ ասում են` գնա…

…ու թրջված թարթիչներից ծորում է անձրևը…
…ու կիսահաս մի մանկություն իջնում է ջրհորդաններով…
…ու զարմանալիորեն մարդիկ վայելում են այդ անձրևը անվճար…

իսկ հետո ինչ-որ մեկը փողոցներն ու ցուցափեղկերը 
ներկում է անձրևի գունավոր բույրով…
Ու հարսնացուի զգեստով ոտաբաց մուրացիկը
փշրում է կեղծ օծանելիքների ցիրուցան եղած չակերտները…
Սիրահար ծեր զույգը 
որդեգրում է անականջ մոռացված արջուկին…

Մի փոքրիկ տղա, որ անձրև էր հավաքում
գարեջրի կիսադատարկ շշի մեջ,
խոհանոցում գտնում է թոքերից անվերջ բողոքող մի ծխախոտ
և առաջարկում կոնֆետ…
Եվ քիչ առաջ ծնված մրջյունը հորանջում է
և մատնացույց անում դպրոց շտապող 
առաջին դասարանցի Ժամանակին,
որ մոռացել էր սանրել մազերը…

…իսկ հետո ինչ-որ մեկը հանգցնում է մոմը,
ու գիշերային ակումբների գունատ կոպերի տակից 
հոսում է լռությունը լուսնի մարմնով…

ու ռետինով գրված նամակը
հայտնվում է ապագայի անձնագիրը կորցրած
գրատախտակի գրպանում…

…ու կիսախավար գետնուղին սկսում է կետադրել
հարբած գնացքների թրջված ոտնահետքերը…
…ու ճչում է պատառոտված իրականությունը,
և նյարդաթելերից կախված կիսախելագար նուռը
ժպտում է երկունքից հոգնած մոր պես…

Մթության մեջ` ծովափին, պարում է դաշնամուրը…
Ու հոգեբույժը զննում է հերթական 
սուրճի բաժակի`
սեղանին թողած համբույրի կլոր հետքը,
ու մի վերջին անգամ անավարտ օրվա 
պատից կախում դատարկ շրջանակը,
որ գրեթե մերկ էր գունային սիմֆոնիայից
և որի պրոֆիլը հոսում էր ժամանակի երակներով…

*
Լույս… ես պաշտում եմ քեզ,
դու շոյում ես առավոտվա
երկնքի պես մաքուր
արտացոլանքը գիշերների…
…դու սահում ես դեմքերի
թաքնված գծերից…
չերևացող սարսուռ ես,
ու ծովագույն շապիկս`
քո աչքերում ծփող,
ճերմակ խուտուտ է
տաք մահճակալի ծիծաղների մեջ…

ու ամեն անգամ դու հեռանում ես
թրջված ոտքերով…
արթնացած իմ լուսնոտ,
դու դեռ փնտրում ես
գիշերվա թելերում խճճված քո ուղին,
իսկ ես կանգնել եմ իմ թաց շապիկով
գիշերվա հատակին,
ու ափերիս մեջ սեղմված գծեր կան`
քո բոբիկ երազից…

դու փափուկ ստվեր ես,
սևամորթ իմ լույս,
ու ես պաշտում եմ
քո բույրը ճերմակ…
լույս… չհեռանաս,
ես քո թիթեռն եմ…

 Շարունակությունը տե´ս`http://hs-poetry.blogspot.com/p/1.html