Բորիս Պոպլավսկի «Ինքաբերական բանաստեղծություններ» շարքից (մաս 1)

Բորիս Պոպլավսկու «Ինքաբերական բանաստեղծություններ» ժողովածուն (կարելի է թարգմանել և ավտոմատիկ բանաստեղծություններ)  հիմնականում անհանգ, երբեմն գրեթե առանց կետադրության բանաստեղծութունների շարք է, որում առաջնային են տրամադրությունը, ասոցիատիվ մտածողությունը, հաճախ սյուրռեալիստական  պատկերները, եթերայնությունը, այլությունը։ Այս բանատեղծությունները առաջին իսկ տողերից ընթերցողին տեղափոխում են այլ չափում և տարածություն, դրանք նախևառաջ պետք է զգալ, ինչպես Պոպլավսկին է նրբորեն նշում իր չքնաղ բանաստեղծություններից մեկում․

Բաց թողեք հրաշքը
Մի տանջեք այն ըմբռնմամբ
Թող պարի ինչպես կամենա

Այս ժողվովածուն թերեւս սյուրռեալիստների հռչակած «ավտոմատիզմի» լավագույն իրացումներից է։

 «Քնկոտություն…»

Քնկոտություն
Ճանապահորդն իջնում է երկրի կենտրոն
Ճանապարհները դանդաղորեն հեռանում են արևմուտք
Արև
Մենք սովորել ենք տարբեր բաներ
Մենք եղել ենք բևեռում
Որտեղ սառույցը նման է տրամաբանական վերադարձներին
Իսկ ջուրը խորն է
Ինչպես տարածությունը
Ամեն ինչ լքված է
Լոկ հեռվում հիշողությունը խոսում է Աստծո հետ

Сонливость
Путешественник спускается к центру земли
Тихо уходят дороги на запад
Солнце
Мы научились разным вещам. Мы были на полюсе
Где лед похож на логические возвраты
А вода глубока
Как пространство
Всё оставлено
Только вдали память говорит с Богом

«Հողմածաղկի շառաչը քնած է էլետրականության մեջ…»

Հողմածաղկի շառաչը քնած է էլետրականության մեջ
Մայրամուտի ոսկին վերադարձավ սև գետը
Ցավոտ դարձավ սև ձյունից
Այդ տարի մահացան պղնձե օձերը
Եվ ուղտերն ուղևորվեցին անապատ լեռնաջրի հետևից
Պատերով հուշիկ բարձրանում էր ջուրը
Քիվերը նայում էին ծովային հեռուները
Կատուները քնում էին անգոյության եզրին
Եվ ինչ-որ մեկը խոսում էր քնի մեջ
Տարօրինակորեն բարձրացնելով ձեռքը
Ամենասարսափելիի՝
Դավաճանության մասին

Рокот анемоны спит в электричестве
Золото заката возвратилось в черную реку
Стало больно от черного снега
В тот год умерли медные змеи
И верблюды отправились в пустыню за горной водой
Тихо по стенам всходила вода
Карнизы смотрели в океанские дали
Кошки спали на самом краю небытия
И кто-то говорил во сне
Странно приподымая руку
О самом страшном —
О измене

«Դեռ ոչ ոք չգիտի…»

Դեռ ոչ ոք չգիտի
Դեռ վաղ է
Քաղցր քնած են գալիք օրերը
Վիթխարի գլուխները հենած
Մեծ գեղեցիկ ձեռքերին
Աստղերը կանչում են նրանց
Բայց նրանք չեն լսում
Հեռու ներքևում այրվում է գազը
Անձրեւն անցել է, շողում է կամուրջը
Քրիստոսը կոշիկներով գնում է տրամվայով

Ещё никто не знает
Ещё рано
Сладко спят грядущие дни
Положив огромные головы
На большие красивые руки
Звёзды зовут их
Но они не слышат
Далеко внизу загорается газ
Дождик прошёл, блестит мостовая
Христос в ботинках едет в трамвае

«Բաժանման ճերմակ ձյունը․․․»

Բաժանմաս ճերմակ ձյունը
Տառապանքի հնչեղ ձայնը
Քնիր, ննջիր
Ամեն ինչ ուղղաձիգ է
Ամեն ինչ տևում է հպվելով բնությանը
Երեկո է թե առավոտ
Չգիտեմ
Երեկոն և առավոտը ննջում էին ջրվեժի հրդեհում

Белый снег разлуки
Звонкий голос муки
Спи, усни
Всё вертикально
Всё длится касаясь природы
Вечер или утро
Не знаю
Вечер и утро уснули в огнях водопада

«Անպաշտպան քունը խորության…»

Անպաշտպան քունը խորության
Արտացոլվեց ձեռքերում ճակատագրի
Դալկադեղին թելով մայրամուտի
Կապված են ձեռքերն արքաների
Ամեն ինչ պատրաստ է երկնքում
Սպասե՛ք, լռե՛ք, գալիս է
Ժամացույցի այդ անսպասելի թրթռոցը
Այդ խաբուսիկ տարօրինակ զնգոցը

Беззащитный сон глубины
Отразился в руках судьбы
Бледно-жёлтою нитью зари
Перевязаны руки царей
Всё готово на небесах
Ждите, тише, он настает
Тот внезапный трепет в часах
Тот ошибочный странный звон

Թարգմանությունը՝ Գրիգոր Ֆերեշեթյանի