Բորիս Պոպլավսկի «Ինքաբերական բանաստեղծություններ» շարքից (մաս 2)

«Ակերը, խոպոպները, վեցմատնյա ձեռքերը եւ լուսանկարները…»

Ակերը, խոպոպները, վեցմատնյա ձեռքերը եւ լուսանկարները
Հիմք էին, բայց նավը չէր խորտակվում
Հազարավոր ոտքեր և նոտաներ
Չէին կարողանում դրան օգնել քնել
Քանի որ կեսգիշերը վրա հասավ
Եվ լուսինը խոնարհվեց հոգնած
Առավոտ կլինի՞,- ինչ-որ մեկը հարցրեց
Ո՛չ,-  պատսախանեց ինչ-որ մեկն անուժ
Չկա հատուցում, չկա պարգևատրում
Սուրբ է ամենը ինչ վերաբերում է քայքայմանը

Колёса, локоны, шестипалые руки и фотографии
Были основанием, но лодка не тонула
Тысяча ног и нот
Не могли ей помочь уснуть
Потому что полночь настала
И луна поникла устало
Утро будет? – кто-то спросил
Нет – ответил кто-то без сил
Нет возмездия, нет награждения
Свято всё что касается тления

 «Փորձեք բոլոր զուգակցումները…»

Փորձեք բոլոր զուգակցումները
Եղեք բոլոր համակցումներում
Համբուրեք կանանց բոլոր ազգությունների
Սովորեք երգեցողություն
Կամ վերադարձեք հեռու տեղ
Այդժամ դուք կհասկանաք որ քչի մեջ
Որ երազվել է ձեզ լուսաբացին
Առկա էր ամենը որ կա տիեզերքում
Եվ այն ինչ երազվել  էր տիեզերքին
Եվ էլի շատ միանգամայն անհասկանալի բաներ
Որ վերաբերում են գալիք օրերին

Перепробуйте все комбинации
Побудьте во всех соединеньях
Поцелуйте женщин всех наций
Научитесь пению
Или возвратитесь в отдаление
Тогда вы поймете что в малом
Что приснилось вам на рассвете
Было всё что есть во вселенной
И то что снилось вселенной
И еще многое абсолютно непонятное
Относящееся к грядущим дням

 «Բաց թողեք հրաշքը…»

Բաց թողեք հրաշքը
Մի տանջեք այն ըմբռնմամբ
Թող պարի ինչպես կամենա
Թող շնչի
Թող մարի
Ոչ, այն չի կարող հավատալ
Որ դուք կբացեք ափերը
Կսիրեք անձրևակաթիլները՝
Ձեր հոգիները չեն թրջվի
Եվ նրանցից չի հոսի
Լույսը

Отпустите чудо
Не мучайте его пониманием
Пусть танцует как хочет
Пусть дышит
Пусть гаснет
Нет, оно не может поверить
Что вы раскроете ладони
Полюбите капли дождя:
Ваши души не промокают
И с них не стекает
Свет

«Ձայների այդ թափառումները…»

Ձայների այդ թափառումները
Մեզ երազվեցին, բայց մենք ժպտում էինք
Մեր գլխավերևում անապատականներն էին երգում
Թափահարում իրենց շղթաները
Բայց մենք ձնային անկողնում էինք
Սառն առհավետ
Ծովի հատակով վիթխարի թռչուններ էին ճախրում
Ճերմակ ձյունափաթիլների երազները իջնում էին մինչև մեր վիհերը
Ծածկում մեր հանդարտավետ դեմքերը
Ձայները թևերը թափահարելով
Մահի պես հոգնած
Դժվարությամբ վերադառնում էին երկինք
Եվ պառկում դրախտի եզրին
Նրանք չէին ուզում
Նրանք չէին ուզում այլևս ո՛չ ապրել, ո՛չ հնչել

Эти скитания звуков
Нам снились, но мы улыбались
Над нами отшельники пели
Трясли свои цепи
Но мы были в снежной постели
Холодной навеки
По дну океана огромные птицы летели
Сны белых снежинок спускались до наших бездн
Заметали наши спокойные лица
Звуки побившись крыльями
Уставши как смерть
Возвращались с трудом на небо
И ложились на краю рая
Им не хотелось
Им не хотелось больше ни жить, ни звучать

«Անվեհեր…»

Անվեհեր
Քնած եմ ճեպընթաց գնացքի ռելսերի վրա
Բայց այլ չափման մեջ
Գնացքը կանցնի երազում
Ծաղիկներից երկյուղած
Շուռ կգա գետը
Կլցվի ձկներով
Կվերադառնա տուն
Անվրդով
Հիշում եմ անցյալի մասին
Հուշիկ  համբուրում եմ
Գալիք օրերը

Неустрашимый
Сплю на рельсах курьерского поезда
Но в другом измерении
Поезд пройдет во сне
Испугавшись цветов
Опрокинется в реку
Наполнится рыбами
Вернется домой
Невозмутимый
Помню о прошлом
Тихо целую
Грядущие дни

«Այն ինչ ինձ վերաբերում էր արևի վրա էր․․․»

Այն ինչ ինձ վերաբերում էր արևի վրա էր
Արևը ձմռան մեջ էր
Ձմեռը մթության մեջ էր
Ամենն ինչ ինձ հպվում էր վերածվում էր ջրվեժի սնդիկի
(Ամեն ինչ լուռ էր և արևը հալվում էր բերանում)
Արևն օրորվում էր
Ժամանակը սպառվում էր
Արքոնտը  սեղմվում էր գետնին
Տիեզերքի հոգին ծիծաղում էր մթության մեջ կամրջի վրա

То что меня касалось было на солнце
Солнце было в зиме
Зима была во тьме
Всё что ко мне прикасалось превращалось во ртуть водопада
(Всё было тихо и таяло лето во рту)
Солнце качалось
Время кончалось
Архонт прижимался к земле
Душа мирозданья смеялась во тьме на мосту

Թարգմանությունը՝ Գրիգոր Ֆերեշեթյանի

Բորիս Պոպլավսկի «Ինքաբերական բանաստեղծություններ» շարքից (մաս 1)