Ոուզաննա Առաքելյան. «Սահմաններն ամենուր են՝ մեր գիտակցության մեջ, առօրյայում, ուր ասես, իսկ հաղթանակը այդ սահմաններից դուրս ապրել կարողանալն է»:

Ցուցահանդեսի համար ուսումնասիրվել են հայկական մշակույթի տարբեր էլեմենտներ՝ խաչքարեր, փորագրություններ, ձեռագրեր, որոնք համադրելով և ներկայացնելով թվային տեխնոլոգիաների միջոցով՝ երիտասարդները ստացել են տարածքային կոմպոզիցիա, որը բնորոշ է ինստալյացիային:

Արթուր Ավանեսով. «Երաժշտությունն իրոք չափազանց բարդ էր` առանց համապատասխան պատրաստվածության այն ընկալելու համար: Սակայն ինչո՞ւ յուրաքանչյուր պահին մեզանում փրկարար օղակի պես «օգնության» է գալիս ազգային-ավանդականը` որպես արվեստի ստեղծագործության լեգիտիմության միակ չափանիշ»:

«Պոեզիայի թատրոնը» իր մեջ ներդաշնակ կերպով սինթեզում է երաժշտությունն ու պարը: Արդյունքում ստեղծվում են կուռ գրական-երաժշտական, թատերային ու պարային կոմպոզիցիաներ, որոնք կենդանություն են առնում որոշակի բեմական միջավայրում ու գեղագիտական հաճույք փոխանցում:

Ռուզաննա Առաքելյանը Բրատիսլավայում անցկացված 20-րդ միջազգային թատերական հոբելյանական փառատոնի մասին:

«Ինձ համար Պիկասոն եղել է և շարունակում է լինել ոգևորության մեծ աղբյուր, հաղթած աշխատանքում Պիկասոյի մերկությունը ընդհանուր տպավորություններից ծնված հավաքական կերպար է: Մեկ ամսվա ընթացքում աշխատել եմ մեծ սիրով և երբևիցե մրցանակ ստանալու ակնկալիքներ չեմ ունեցել: Լինելով Փարիզում՝ անպայման կայցելեմ Պիկասոյի տուն-թանգարան և իմ խորին շնորհակալությունը կհայտնեմ 20-րդ դարի ամենահզոր արտիստին, ով պատճառ դարձավ իրականացնելու իմ վաղեմի երազանքը՝ գոնե մեկ անգամ լինել Փարիզում»: