ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԵՎ ՀԱՅԵՐԸ 19-ՐԴ ԴԱՐԻ ԱՆԳԼԻԱՑԻ ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՐԴՆԵՐԻ ԱՉՔԵՐՈՎ
Գևորգ Բարդակչյան. «19-րդ դարի ֆրանսիացի և անգլիացի ճանապարհորդները արժեքավոր ծառայություն մատուցեցին հայկական մշակույթին` եկեղեցիների իրենց մանրամասն նկարագրություններով հայկական ճարտարապետության վրա սևեռելով եվրոպացի գիտնականների ուշադրությունը»:
ՏԱՐԱԾԱԺԱՄԱՆԱԿԱՅԻՆ ԴՐՍԵՎՈՐՈՒՄՆԵՐԸ Խ. ԱԲՈՎՅԱՆԻ «ՎԵՐՔ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ» ՎԵՊՈՒՄ
Վեպում քրոնոտոպի դրսևորումները հստակ ու հարթ գծով չեն ընթանում, ինչն էլ պայմանավորված է վեպի ժանրային, կոմպոզիցիոն և սյուժետային առանձնահատկություններով:
ՄՈԳԱԿԱՆ ՌԵԱԼԻԶՄԻ ՏԱՐՐԵՐԸ ՄԱՐԻԱՄ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ «ՏՈՒՆԸ, ՈՐՈՒՄ…» ՎԵՊՈՒՄ
Մարի Ռաֆյան․ «Քննելով մոգական ռեալիզմին բնորոշ հատկանիշները՝ պարզ է դառնում, որ Պետրոսյանի վեպը կրում է այդ ուղղության հատկանիշները»:
«ՄՏԱՑԱԾԻՆԻ ԵՎ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՄԻՋԵՎ ԽԱՂԸ ԴԱՆԻԵԼ ՔԵԼՄԱՆԻ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ»
Աստղիկ Սարիբեկյան. «Քելմանի կարծիքով` պատմողը, գրողը վիրահատում է իրականությունը` ձգտելով ուղղել իր պատկերացմամբ արդեն գոյություն ունեցող իրականությունը և ստեղծում է երկրորդը` իր սեփականը»:
ԵՐԱԺՇՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ՀՈՂԻ ԴՈՂԸ (ԸՍՏ ԼԵՎՈՆ ԽԵՉՈՅԱՆԻ ՊԱՏՄՎԱԾՔԻ)
Լիանա Մեհրաբյան. «Լևոն Խեչոյանի «Հողի դողը» պատմվածքում կարելի է գտնել բազում երաժշտական հնարանքներ, ինչպես նաև նկատել կառուցվածքային ընդհանրություններ սոնատային ձևի, մասնավորապես՝ Լյուդվիգ վան Բեթհովենի ութերորդ՝ «Պաթետիկ» սոնատի հետ»։
Վ. ՇԵՔՍՊԻՐԻ «ԿՈՐԻՈԼԱՆԸ» ՀՐԱՉՅԱ ՂԱՓԼԱՆՅԱՆԻ ԲԵՄԱԴՐՈՒԹՅԱՄԲ
Ռուզաննա Առաքելյան. «Հրաչյա Ղափլանյան ռեժիսորը բեմ է բերում միայն այն, ինչը խիստ անհրաժեշտ է, կիրառելի ու նպատակային: Նրա նախասիրությունները շրջանակվում են կառուցողական դեկորներով, զուսպ կահավորված բեմով, դերասանախմբի ու կորիֆեյ դերասանի համահունչ խաղով»:
ԺԱՄԱՆԱԿԻ ԳՐԱԿԱՆ ՄԻՏՈՒՄՆԵՐԻ ԴՐՍԵՎՈՐՈՒՄԸ ՎԱՀԱԳՆ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԻ 70-ԱԿԱՆ ԹՎԱԿԱՆՆԵՐԻ ԱՐՁԱԿ ԳՈՐԾԵՐՈՒՄ
Արուսիկ Գրիգորյան. «Ի տարբերություն 60-ական թթ. երկերի` հեղինակի 70-ական թվականների մեր ուսումնասիրած գործերը` «Թագավորի փոքր որդին», «Կարմիր ձյունը», «Տեղատվություն», աչքի են ընկնում կա՛մ առանձին մոդեռնիստական տարրերի կիրառմամբ, կա՛մ ամբողջական երկի հիմքում մոդռենիստական որոշակի ուղղությունների առանցքային տեսությունների ամփոփմամբ»:
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ. «ԸՆԴԱՄԵՆԸ ՄԻ ՏՈՂ ԵՎ ԸՆԴԱՄԵՆԸ … ՄԻ ԿՅԱՆՔ»
Սուրեն Աբրահամյան. «Հովհ. Գրիգորյանի պոեզիայի ընկալման բարդությունը, ուստի, հետևյալ տեսանկյունն ունի. նախ` բանավեճի և ժխտման ընկալմամբ ուղղորդված է գրապատմական ընթացքը կազմալուծելու, այնուհետև` նորի ինքնահաստատման պոլեմիկան ընդլայնելով` հիմնելու նոր պոեզիա»:
