Լուսինե Եղյան. «Մայաների օրացույցը ավելի ճշգրիտ է, քան ժամանակակից մարդունը, որովհետև նրանք գիտեին, որ ժամանակային բևեռները հատվում են բառի շուրջ՝ ստեղծով ամուր կապ պատմության մեջ եղած ու լինելիք քաղաքակրթությունների միջև, որովհետև գիտեին, որ միայն քչերը կկարողանան մարսել բառի վարակը ու վերջում արնոտված ու կեղտոտ մարմնով կպառկեն դագաղի մեջ՝ որպես ստրուկ, որը չնայած մասնակցություն չունեցավ եգիպտական բուրգերի կառուցմանը, բայց եղավ բառի կրողը, ինչպես Մերի Կյուրին էր ռադիումով լի սրվակը կրում կրծքանշանի պես: Եվ մարդը սկսեց երկրպագել մահը բառի մեջ ու բառից դուրս...»: