Համոզված եմ՝ հայրս ինձ տեսել է, գոնե մեկ անգամ տեսել է: Դրանից հետո արդեն հասկացել է՝ ինչի հետ գործ ունի:

Այստեղ, ինչպես 1960-ականներին, չկա հստակ տրամաբանություն, հանգուցալուծում կամ ռացիոնալ դատողություն և կառուցվածք: Դիտողի միակ բանալին է` զուտ պատմողականից անցում կատարել ներքին զգայականը: Քանդակագործը կարող է բացահայտել սյուժեն կամ ոչ: Քանդակի պատմողական բնույթը իր դիրքերը զիջում է լիրիկական և երևայական լուծումներին:

Բայց դա միայն ինձ համար: Ո՞ր բանաստեղծն է խոսում քո անձնական փորձի մեջ` որպես քո մշակույթի (սուբմշակույթի) անդամ: Սա բոլորովին էլ հռետորական հարցադրում չէ, որովհետև բանաստեղծը, որի աշխատանքը ամենամաքուրն է արտացոլում քո մշակութային պատկանելությունը, հավանաբար հենց նա է այն բանաստեղծը, որն ուղեկցում է քեզ դեպի քո մշակութային ապագան:

Մենակությունը հաղթահարելու ձգտումն աշխարհի տարբեր անկյուններում և դարաշրջաններում ապրող մարդկանց նույնացնում է, մոտեցնում երբեմն չգիտակցված արքետիպին՝ Ադամին:

Արվեստը իրականում երբեք մարդու կողմից չի վերահսկվել, սակայն մարդուց այդքան օտարացած, ինչքան այսօր է, կարծում եմ, չի եղել երբեք: Միևնույն ժամանակ երաժշտության ոլորտում թերևս երբեք չի եղել այսքան հետաքրքիր, իսկապես զարմանալի ժամանակ, որում ապրում ենք` արվեստների սինթեզը, արտահայտչամիջոցների բազմազանությունը, դրանց գրեթե բացարձակ ազատ ընտրությունը... Սակայն բազում հարցեր ունեմ` էսթետիկական, բարոյական կողմերի վերաբերյալ, գեղեցիկի այսօրվա պատկերացման, արվեստի հասցեատիրոջ ու նպատակների, ստեղծագործողի պատասխանատվության շուրջ, մի խոսքով հարցեր, հարցեր...

Ամեն ինչ նույնն է մնացել

և չի փոխվելու ոչինչ

ևս մի քանի հազար տարի-

ասաց մեր ուղեկցորդը մի քանի լեզուներով,

որոնցից շատերը վաղուց մեռած էին

հասկանալի պատճառներով:

Խաչատրյանական արվեստում հատկապես ընդգծվում և շատ բարձր է գնահատվում նրա գծաընկալումը, գծի միջոցով առարկայի վերարտադրումը, դասական նկարչությանը բնորոշ մոտեցումներով: Նրան բնութագրում և որակում են որպես գծի վարպետ, գծր երգիչ: Նկարիչ Թարի Սալախովի և Միխաիլ Լազերևի համատեղ հրատարակված գրքում «Ռուդոլֆ Խաչատրյան-գծանկար» (գիրքը ռուսերեն լեզվով է), նկարչին մեկ բառով բնութագրում են՝ գծի բանաստեղծ:

հատված «Անատոմիայի քննադատություն» գրքից

Գրական քննադատության առարկան արվեստն է, և քննադատությունը, ի վերջո, նույնպես արվեստ է: Սա այնպես է հնչում, կարծես թե քննադատությունը գրական արտահայտության մակաբույծ տարբերակն է. արվեստ, որը հիմնված է իրենից առաջ գոյություն ունեցող արվեստի վրա կամ ստեղծագործական ուժի երկրորդ ձեռքի նմանակում է: