Էլեն Յոլչյան, Էդգար Հովհաննիսյանի «Ես քեզ սիրեցի», «Ցորեն եմ ցանե» և «Սուրմալուի հորովել» խմբերգերի մասին

Միևնույն գետի մեջ երկու անգամ մտնել հնարավոր չէ, որովհետև ամեն ինչ հոսում է, ամեն ինչ փոփոխվում, յուրաքանչյուր պահի գետը այլ է, նախկինը չէ, նախկինը միայն աշխարհագրական հասկացությունն է, բովանդակությունն այլ է: Ամենուր ծնունդ է, ամենուր մահ է:

Անի Հովնանյան, Բանահյուսությունը համացանցում

Սեյրան Գրիգորյան, Եղիշե Չարենցի «Պատգամն» իբրև մեզոստիքոս, հոդված (շարունակություն)

Սեյրան Գրիգորյան, Եղիշե Չարենցի «Պատգամն» իբրև մեզոստիքոս, հոդված

Անի Հակոբյան, «Քողարկված հավատ», հոդված իտալացի մեծ ռեժիսոր Միքելանջելո Անտոնիոնիի մասին

Այս անունները հայտնի են հանրության` մասնավորապես երիտասարդության միայն որոշակի զանգվածին, սակայն ովքեր գեթ մեկ անգամ ունկնդրել են երաժիշտներին, կհաստատեն, որ անգամ այդ մեկ անգամն անդառնալիորեն գերում և «դատապարտում է» վերջիններիս ստեղծագործական միավորման սիրահար դառնալուն: Այս համերգն այն եզակի դեպքերից էր, երբ ունկնդիրն արբում էր ոչ այնքան ձեռքի մեկ գավաթ գինուց կամ գարեջրից, որքան երաժշտությունից: Յուրաքանչյուր հնչյուն, բառ, շարժում, կարծես ժայթքելով երաժիշտների ներաշխարհից, տարալուծվում էր օդում` ձուլվելով ներկաների էությանը:

Վերականգնողական աշխատանքների ընթացքում կառույցը քար առ քար, շերտ առ շերտ քանդելով և մեկ առ մեկ չափագրելով, մաքրել և արձանագրել են մանրամասնությունները, նկարահանել ու խնամքով դասավորել են մերձակա հարթակում: Այնուհետև փնտրել և գտել են թափված ու հողերի մեջ անհետ կորած քարաբեկորները, որպեսզի հնարավորինս կառույցը լրացվի հենց իր իսկական քարերով, իսկ պակասները լրացնելով նոր տաշված քարերով՝ «փազլի» պես վերականգնելով կառույցը: