Լիանա Մեհրաբյան. «Լևոն Խեչոյանի «Հողի դողը» պատմվածքում կարելի է գտնել բազում երաժշտական հնարանքներ, ինչպես նաև նկատել կառուցվածքային ընդհանրություններ սոնատային ձևի, մասնավորապես՝ Լյուդվիգ վան Բեթհովենի ութերորդ՝ «Պաթետիկ» սոնատի հետ»։
Ռուզաննա Առաքելյան. «Հրաչյա Ղափլանյան ռեժիսորը բեմ է բերում միայն այն, ինչը խիստ անհրաժեշտ է, կիրառելի ու նպատակային: Նրա նախասիրությունները շրջանակվում են կառուցողական դեկորներով, զուսպ կահավորված բեմով, դերասանախմբի ու կորիֆեյ դերասանի համահունչ խաղով»:
Արուսիկ Գրիգորյան. «Ի տարբերություն 60-ական թթ. երկերի` հեղինակի 70-ական թվականների մեր ուսումնասիրած գործերը` «Թագավորի փոքր որդին», «Կարմիր ձյունը», «Տեղատվություն», աչքի են ընկնում կա՛մ առանձին մոդեռնիստական տարրերի կիրառմամբ, կա՛մ ամբողջական երկի հիմքում մոդռենիստական որոշակի ուղղությունների առանցքային տեսությունների ամփոփմամբ»:
Սուրեն Աբրահամյան. «Հովհ. Գրիգորյանի պոեզիայի ընկալման բարդությունը, ուստի, հետևյալ տեսանկյունն ունի. նախ` բանավեճի և ժխտման ընկալմամբ ուղղորդված է գրապատմական ընթացքը կազմալուծելու, այնուհետև` նորի ինքնահաստատման պոլեմիկան ընդլայնելով` հիմնելու նոր պոեզիա»:
Արփինե Վարդանյան. «Վ. Քաչայի հերոսները ուղղակիորեն «ձևավորված» որպես մարդկային ինչ-որ տեսակ չեն պատկերվում. նրանց անհատականությունը դրսևորվում է դեպքերին զուգընթաց՝ որպես կարգուկանոնի տակ թաքնված գիշատիչ»:
Հասմիկ Եղիազարյան. «Այս երիտասարդ մտավորականներն իրենց համարում էին նեոավանգարդիստներ կամ էքսպերիմենտալիստներ: Սրանք երիտասարդներ էին, որոնք արդեն իրենց որոշակի տեղն ունեին երկրի մշակութային կյանքում»:
Լուսինե Վարդանյան.«Պետք է ասել, որ առաջին աչքի զարնողը Արմեն Մարտիրոսյանի բանաստեղծություններում նրա գիտակցված ներփակվածությունն է, ինչ-որ սահմանափակ տարածության որոնումը»: